Eindjes aan elkaar knopen
Veel Nederlanders denken met weemoed terug aan een tijd die niet zo lang geleden hun werkelijkheid vormde. Een tijd zonder crisis, bezuinigingen of ontslag. Een tijd waarin ze konden zorgen voor hun gezin. Een tijd ook waar plannen maken en dromen over morgen heel normaal was. Die realiteit van weleer heeft plaatsgemaakt voor een nachtmerrie met als titel “Hoe knoop ik iedere maand weer de eindjes aan elkaar?”
Onderzoekscijfers liegen er niet om. Hoe ouder je als werkzoekende bent, hoe moeilijker het wordt om een baan te vinden. Over de redenen waarom zijn de meningen verdeeld. Feit is dat leeftijd en werk hand in hand blijken te gaan. Hoe hoger de leeftijd, hoe kleiner de kans op een tewerkstelling.
In Nederland hebben we een vangnet in de vorm van een WW uitkering of bijstand. Wordt iemand ontslagen, kan gebruik gemaakt worden van dit vangnet. Goed geregeld toch, zou je denken, ware het niet dat alleen de inkomstenkant hiermee tot een bepaald niveau wordt afgedekt. De vaste lasten echter, die blijven vrolijk doorlopen. Geen instantie die zich daarom bekommert.
En juist dat is best wel vreemd eigenlijk, als je het zo bekijkt. We leven in een digitale wereld, waar alles over ons is opgeslagen in nullen en enen. Bij de belastingdienst, de gemeente en het pensioenfonds, om er maar een paar te noemen. Steeds vaker hoor je dat systemen aan elkaar worden gekoppeld, om zo nog gemakkelijker informatie over en weer te ontsluiten.
En toch, juist op het moment in iemands leven waar deze koppeling ontzettend handig is, wordt er geen gebruik van gemaakt. Geen enkele instantie zal bij jou aankloppen met de mededeling: “Uit ons systeem is gebleken dat u als gevolg van een reorganisatie bent ontslagen. Wij willen graag een afspraak met u maken om te kijken hoe wij de aan ons toekomende betalingen in overeenstemming kunnen brengen met uw huidige inkomsten”.
Utopie? Wishful thinking? Kan zijn. Maar als er meer pragmatisch zou worden omgegaan met dit soort situaties, dan zouden er minder mensen in de problemen komen. Zouden aanzienlijk minder mensen maandelijks moeite hebben de eindjes aan elkaar te knopen. Wat is beter? Achteraan sluiten bij een faillissement, een karige opbrengst van een openbare verkoop of het naar draagkracht betalen van rekeningen?
Het zou wellicht een goed idee zijn om niet vanaf een afstand, vanuit Den Haag bijvoorbeeld, naar deze materie te kijken. Probeer eens vanuit die Nederlanders te kijken die zonder eigen schuld of toedoen in een dergelijke situatie zijn beland. Mensen die niets liever willen als weer onderdeel zijn van de BV Nederland.