Werkgelegenheid stimuleren = uitkeringen halveren
Leg je oor te luister en je hoort de meest uiteenlopende ideeën over het stimuleren van de arbeidsmarkt. Van basisinkomen tot halveren van de uitkeringen en alles wat daar tussen ligt. En zoals we inmiddels wel gewend zijn heeft elk idee voor- én tegenstanders. Niet alleen vanuit de bevolking, maar ook vanuit de wetenschap en politiek.
Kijken we naar de uitkeringen in Nederland dan hoor je vaak zeggen dat deze veel te hoog zijn. Dat juist daardoor mensen niet meer aan het werk willen. En dat wetenschappelijk onderzoek aantoont dat hoe groter de inkomensterugval is, hoe groter de prikkel is om weer aan het werk te gaan.
Cijfers en statistieken staan er om bekend dat ze gebruikt maar ook misbruikt worden om zaken te onderbouwen of juist tegen te spreken. Cijfers en statistieken zijn dan ook hard en kil en staan los van enige menselijke betrokkenheid.
Hoe ga je in cijfers en statistieken weergeven hoe iemand zich voelt die na 35 jaar onafgebroken te hebben gewerkt, van de een op andere dag wordt ontslagen? Hoe diezelfde persoon zijn uiterste best doet om weer aan werk te komen maar keer op keer wordt afgewezen? Afgewezen met prachtige volzinnen die moeten verbloemen dat hij te oud is en te duur. Dat zijn (levens)ervaring, kennis en kunde juist als sta-in-de-weg wordt gezien omdat hij dan mogelijk tegengas kan geven?
En wat doet Mark Rutte? Hij zet diezelfde persoon weg als een probleem geval. Hij plaatst vraagtekens bij het feit dat iemand in de bijstand een vakantietoeslag krijgt. Komt hij met een oplossing? Of zelfs een poging om zich te verplaatsen in de persoon uit het voorbeeld?
Wij kennen veel stuurlui die aan wal staan. Maar hoeveel daarvan zijn daadwerkelijk in een situatie terecht gekomen waarbij je niet door eigen schuld of toedoen wordt ontslagen? Waarbij je enorm terugvalt in inkomen en alle zeilen moet bijzetten om je vaste lasten te kunnen blijven betalen. Wat zou in deze een uitkomst zijn? Het halveren van de uitkering of toch iets anders?