Van zandkorrel naar zandkasteel
Het is 180 meter lang, 21 meter breed en 33 meter hoog en heeft een vloeroppervlak van 33.500 m2. Duizenden arbeiders hebben er door de jaren heen gewerkt aan producten met een wereldwijde afzet. Ik heb het over het Eiffelgebouw in Maastricht. Een gebouwencomplex dat tot 2006 deel uit maakt van de sanitair fabriek Koninklijke Sphinx. Pas gerestaureerd, vormt dit gebouw de achtergrond van de november editie van de Open Coffee Maastricht, waar een grote groep mensen aanwezig is om, te midden van een indrukwekkende expositie, te netwerken in het hart van de maakindustrie.
Op een filmpje dat wordt getoond, wordt verteld dat een eenvoudig koffiekopje door wel vijftig handen gaat vooraleer het verscheept kan worden. Vijftig mensen, die samen één product maken. Hoe anders de situatie van de gemiddelde ZZP’er anno nu. Waar, als je het vergelijkt met het kopje, alle vijftig handelingen door één en dezelfde persoon worden verricht.
Tijdens een van de vele hands-on momenten waar de Open Coffee Maastricht inmiddels om bekend staat, komt juist dit onderwerp naar voren. Ik weet niet of het aan de setting ligt of het toch toe te schrijven is aan de geest van Petrus Regout, de grondlegger van de Sphinx, die blijkbaar nog steeds in deze hallen aanwezig is. Maar gaandeweg de ochtend ontstaat een algemene consensus dat samenwerken een must is. Alleen zo kunnen de individuele zandkorrels, de ZZP’ers, een zandstrand vormen waar, al dan niet door tijdelijke partnerships aan te gaan, zandkastelen op kunnen worden gebouwd.
Voor de ZZP’er met ondernemersbloed in de aderen is dit wellicht een open deur. Voor de eenling, de solo kopjes maker, een eye opener, namelijk dat doen waar je écht goed in bent en vanuit je passie en drive energie uit haalt. En al het andere overlaten, uiteraard met goede afspraken, aan een van de andere korrels op het strand, zodat het kasteel dat ontstaat kan schitteren in de zon.